Syria - zabytki Listy Światowego Dziedzictwa UNESCO

Usytuowane na skrzyżowaniu kilku szlaków handlowych, które były tu aktywne w drugim tysiącleciu przed naszą erą.Kolejno władzę nad Aleppo przejmowali Hetyci, Asyryjczycy, Arabowie, Mongołowie, Mamelucy i Otomani. XIII w. cytadela, XII w. Wielki Meczet oraz wiele XVII w. madrasów (szkół muzułmańskich), pałaców, karawanserajów („zajazdy” dla karawan) oraz hamam – wszystko to stanowi znaczną część zwartego, wyjątkowego miasta, któremu obecnie grozić może przeludnienie.

Bosra, jedna ze stolic rzymskiej prowincji w Arabii, była istotnym przystankiem na antycznej szlaku karawan w drodze do Mekki. Ogromny teatr rzymski z II w.n.e., wczesnochrześcijańskie ruiny oraz kilka meczetów – wszystko to zostało odnalezione za imponującymi murami miasta.

Powstałe już w trzecim tysiącleciu przed naszą erą. Damaszek jest jednym z najstarszych miast na środkowym wschodzie. W średniowieczu było to centrum rozkwitającego przemysłu rzemieślniczego, zwłaszcza w zakresie wyrobu mieczy i sznurów. Miasto posiada ok. 125 zabytków pochodzących z różnych okresów historycznych – jednym z najważniejszych jest pochodzący z VIII w. Wielki Meczet Umajjadów, wybudowany na miejscu asryryjskiego sanktuarium.

Te dwa zamki reprezentują najbardziej znaczące przykłady obrazujące wymianę wpływów kulturowych oraz dokumentujące ewolucję architektury fortyfikacyjnej na Bliskim Wschodzie w czasie Wielkich Krucjat (XI-XIII w.n.e.). Krak des Chevaliers został wybudowany przez Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników św. Jana z Jerozolimy z Rodos i z Malty (zwany też Zakonem Maltańskim) w latach 1142 – 1271.Dzięki późniejszym konstrukcjom, jakich dokonali tu Mamelucy pod koniec XIII w., zaliczany jest on do jednego z najlepiej zachowanych przykładów zamków krucjatowych. Jest to archetyp średniowiecznego zamku, zwłaszcza typu obronnego, zawiera osiem okrągłych wież wybudowanych przez Maltańczyków, oraz masywną czworoboczną wieżę – dzieło Mameluków. Podobnież Cytadela Salah El-Din (Qal’at Salah El-Din lub Forteca Saladyna), choć zachowały się jedynie szczątkowe ruiny, wciąż stanowi wyjątkowy przykład tego typu fortyfikacji, zarówno pod względem jakości konstrukcji jak i historycznej stratygrafii. Zatrzymała ona w sobie cechy ze swoich bizantyjskich początków w X w., frankońskich przemian pod koniec wieku XII oraz dodanych przez dynastię Ajjubidów (koniec XII i początek XIII w.) elementów fortyfikacyjnych.

Oaza na syryjskiej pustyni, położona na północny-wschód od Damaszku. Palmyra posiada imponujące ruiny wielkiego miasta, które było tu niegdyś jednym z ważniejszych centrów antycznego świata. Od I do II w.n.e. sztuka i architektura Palmyry, znajdującej się na skrzyżowaniu kilku cywilizacji, łączyła w sobie grecko-rzymskie techniki z lokalnymi tradycjami oraz wpływami perskimi.